Saturday 25 October 2014

On Aristotle, Friendship and bottom-dwellers…

by Vasilis Giavris (Lawyer & Political Scientist)

In a particularly influential section of the Nicomachean Ethics, Aristotle reflects on the role of friendship {GR φιλία} and its effect on one’s life. In considering how humans should best live “a virtuous life” Aristotle considers friendship as a most vital element. He states that “without friends, no one would want to live, even if he had all other goods”. 

Aristotle distinguishes between true friendship and that based on gain. The first is between people who are good, like in virtue and wish the best of the other for the others sake and without qualification whilst the second involves those who are friends for the sake of profit, advantage and gain. The latter are not truly friends and quickly part when the profit and advantage is no longer “for they were not lovers of each other but of profit” and "bad men do not delight in each other unless some advantage come of the relation”.

Unfortunately the friendship espoused by Aristotle is infrequent “for such men are rare”. One does not have to look far, on a daily basis we are encountered by scavengers and all-around bottom-dwellers quick to showcase, proclaim or abort friendships depending on the perceived gain. But deep down one knows that among men of these inferior sorts true friendship can never be.

Living in murky waters they will continue to feed from the bottom..

Saturday 11 October 2014

ISIS at Kobane: Do you remember Rwanda, Vukovar and Srebrenica?

by Vasilis Giavris - Lawyer & Political Scientist

The Syrian town of Kobane on the Turkish border is under siege by the forces of ISIS. Its population is predominantly Syrian Kurdish and more than 200,000 of the city’s inhabitants have fled to escape the imminent massacre. Remaining behind are a small number of ill equipped Kurdish fighters, a high percentage of which are heroic female fighters, determined to resist oppression and defend the city and the last of its remaining inhabitants.
Approximately 700 elderly and ill remain in the town and 10,000 to 13,000 people are reportedly trapped within the wider area. Despite such heroic efforts the fall of the town to ISIS now seems more likely as the latest reports have ISIS controlling more than 40% of the town. The fall will most certainly result in more than 10,000 people being massacred and such abhorrent action paraded on YouTube and replayed in other media outlets.   

Yet the international community continues to watch, in real time and from the comfort of its lounge rooms and mega sized TV’s, the tragedy unfold. Whilst the US has intensified its military air strikes this not enough. Boots are required on the ground but these are not likely to come. 

Only a few days ago the US Secretary of State, John Kerry, suggested that preventing the fall of Kobane was not a strategic US objective. “As horrific as it is to watch in real time what is happening in Kobane, you have to step back and understand the strategic objective,” he said and in one sentence the value of human life was summed up – it is not a strategic US objective to prevent a massacre..! 

Literally only few hundred metres away on a hill Turkish entrepreneurs are selling food to hungry Turkish citizens that have packed their picnic rugs and are watching the drama unfold from prime position.

The U.N special envoy to Syria Staffan de Mistura has specifically appealed to Turkey to intervene or at the very least to allow weapons and Turkish Kurds to cross into the Kurdish-populated town. Despite having more than 15 million citizens of Kurdish decent pleading with the Turkish government to permit Turkish Kurds to go to Kobane and help their compatriots Turkey insists to remain passive and to prevent Turkish Kurds from crossing the border.

It seems that Turkey’s chief priority is to overthrow the Assad regime in Syria. In doing so it seems to favour ISIS and has been accused of turning a blind eye to their smuggling of arms, recruits and supplies from Turkey into Syria.

Staffan de Mistura has appealed for the international community to immediately intervene and prevent a massacre reminding them of the massacres in Rwanda, Srebrenica and Vukovar. “You remember Srebrenica? We do. . . . And probably we never forgave ourselves for that,” he said. “You remember Vukovar? You remember Rwanda?” he aked, recalling other recent genocides where the international community chose not to intervene preferring to watch idle as these massacres unfolded.

The answer to such questions is simple - most people and governments wish to conveniently not remember. After all it is not deemed a “strategic objective” to prevent genocide. We have more serious issues to concerns ourselves with – Miley Cyrus is in town..

Tuesday 19 August 2014

Ομιλία Βασίλη Γιαβρή για το μέλλον του Ελληνισμού, την νεα διασπορα και την κριση...

Βασίλης Γιαβρής
Ομιλία του Βασίλη Γιαβρή (Πρώην Πρόεδρου της Παγκόσμιας Παναρκαδικής Συνομοσπονδίας) στο Παγκόσμιο Παναρκαδικό Συνέδριο στην Τρίπολη, 9 Αυγούστου 2014. Κάποτε τα συνεδρια πρέπει να πάψουν να είναι ημερίδες δημοσίων σχέσεων και να ασχολούνται με αλήθειες.. Οι εποχές των χειροκροτητών τελείωσε..


                      

Sunday 25 May 2014

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ;

Vasilis Giavris (Lawyer & Political Scientist)


Η λέξη «παραγωγή» χρησιμοποιείται απο τους πολιτικούς ταγούς, στους τηλεοπτικούς κομματικούς τους λόγους, ως προεκλογικό σύνθημα. Παραγωγή ευαγγελίζονται αλλά παραγωγή δεν προκύπτει.

Η ανάγκη για παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας είναι δεδομένη. Είναι ο μόνος τρόπος να εξέλθει η πατρίδα μας από την οικονομική, και όχι μόνο, κρίση που την μαστίζει. 


Όμως, και εδώ βρίσκεται όλη η ουσία, η ζωή δεν αποτελείται μόνο απο νούμερα, αλλά απο ανθρώπους και η οικονομική κρίση είναι δημιούργημα μιάς μακρόχρονης, βαθιάς κρίσης ανθρώπινων αξιών.


Η έξοδος απο την κρίση προυποθέτει την παραγωγή καινοτόμων ιδεών και την πίστη στις αξίες και τα οράματα. Οί ίδιες ευκαιριακές παραγωγικές αντιλήψεις που μας έφεραν στη σημερινή πτώχευση δέν γίνεται να αποτελέσουν αφετήρια για έξοδο απο αυτή. Άλλωστε το να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα είναι παράλογο.


Σήμερα αντί να παράγουμε ιστορία κάποιοι προτιμούν την τυπική κατανάλωση της και την διαστρέβλωση της. Οι ιστορικές μας μνήμες προσβάλλονται βάναυσα απο την καθημερινή παραποίηση της αλήθειας απο βάρβαρους μισάνθρωπους.


Αντί να παράγουμε πολιτισμό και παιδεία κάποιοι επιμένουν σε μια ρητορική ελληνικότητα αγνοώντας οτι την ελληνικότητα την ανακαλής με το έργο και το παράδειγμά σου και όχι με τα λόγια. 


Αντί να δημιουργούμε καλα σχολεια και κορυφαία πανεπιστήμια, για να μπορούμε να παράγουμε διανόηση και να εκμεταλλευόμαστε τα προϊοντα της διανόησης μας, εμείς επιμένουμε στην υποβάθμιση της ελληνικής παιδείας. 


Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχει μια αιμορραγία χιλιάδων ταλαντούχων νέων που φεύγουν για το εξωτερικό χωρίς προοπτικές επιστροφής. Δυστυχώς καμία κυβέρνηση η πολιτικό κόμμα δεν ενεργά επιδιώκει να αντιστρέψει αυτη την κατάσταση και δεν επιζητά τον επαναπατρισμό των νέων. Τουναντίον δείχνουν να επωφελούνται απο αυτή.


Η κρίση πρέπει να παράγει πρωτίστως πολιτισμό και ήθος. Εάν ως κοινωνία δεν το εμπεδώσουμε αυτο και επιμένουμε να ψάχνουμε λύσεις σε ευκαιριακές πολιτικές και οικονομικές διεξόδους τότε το μόνο που θα πετύχουμε είναι να συνεχίζουμε να κανουμε την αρρώστια γιατρό, προτείνοντας ως θεραπεία την ίδια της την εξάπλωση.


Οι καιροί είναι χαλεποί. Χρειάζεται να αρθώσουμε μια καινούργια προοπτικη και ένα καινούργιο όραμα χωρίς ψευθαισθήσεις, ηττοπάθεια και παθητικότητα.


Υπάρχει κανείς που να έχει συναίσθηση της ιστορικής ευθύνης;


Βασιλης Γιαβρής 

Πρόεδρος

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ
για τον Ελληνισμό, την Διαφάνεια και την Κοινωνική Δικαιοσύνη

Sunday 27 October 2013

Η Επέτειος του ΟΧΙ (28η Οκτωβρίου 1940) και ο ήρωας Φώτης Δρακόπουλος

Ο Φώτης Δρακόπουλος πολέμησε
στο Αλβανικό Μέτωπο το 1940
με το Σύνταγμα Ευζώνων 
Χρόνια πολλά Ελλάδα! Η Επέτειος του ΟΧΙ της 28η Οκτωβρίου 1940 μνημονεύει την άρνηση της Ελλάδας στην μοιρολατρία και την υποδούλωση. Άλλωστε «το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον» δηλαδή «Ευτυχισμένοι είναι οι Ελεύθεροι και Ελεύθεροι είναι οι γενναίοι» [από τον Επιτάφιο του Περικλή].

«Alors, c’est la guerre» (Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμο) ήταν η άμεση, στα γαλλικά, απάντηση του Ιωάννη Μεταξά στον Ιταλό Πρέσβη της Αθήνας οταν αυτός στις 3 τα ξημερώματα της 28η Οκτωβρίου του 1940 επέδωσε ιδιόχειρα επιστολή στην οποία η Ιταλία απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού από την Ελλάδα.

Οι απώλειες του Ελληνο-Ιταλικού Πολέμου του 40΄ ηταν τεράστειες. Υπολογίζεται οτι περιπου 50,000 Ιταλοί σκοτωθηκαν, 53,000 τραυματίστηκαν και 26,000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Οι Έλληνες νεκροί ήταν περιπου 14,000 οι τραυματίες 50,000 και οι αιχμάλωτοι 1.690. 

Μεταξύ αυτών των γενναίων και ελεύθερων που πολέμησαν στο Αλβανικό μέτωπο εναντίον των Ιταλών κατακτητών ηταν και ο συγχωρεμένος ο παππούς μου, ο Φώτης Δρακόπουλος. Ο παππούς μου ηταν Εύζωνας στα τότε Ανάκτωρα (σημερινή Προεδρική Φρουρά). Πολέμησε με το Σύνταγμα Ευζώνων στο βόρειο-δυτικό μέτωπο στην Ήπειρο και στην Αλβανία. 


Ο παππούς μου Φώτης Δρακόπουλος
με τη γιαγιά μου 
Γεωργία Δρακοπούλου.
 Τελευταία 
αναμηστική φωτογραφία πριν
το πόλεμο.

Συμμετείχε, μαζί με την μεραρχία του, σε πολλές μάχες εναντίον των Ιταλών φασιστών. Κατάφεραν να απωθήσουν τα Ιταλικά στρατέυματα βαθιά στο έδαφος της Αλβανίας. Ο ίδιος, μεταξύ άλλων, συμμετείχε στις μάχες για την απελευθέρωση της Κορυτσάς και παρέλασε μέσα στην πόλη με το νικηφορο ελληνικό στρατό. Μετά την κατάρρευση του μετώπου και την εισβολη της Γερμανίας αναγκάστηκε να γυρίσει περπατωντας απο την Αλβανία στη Μεσσηνία, μέσα σε αντίξοες συνθήκες.

Για την μητέρα μου Χριστίνα Γιαβρή το Έπος του ΄40  δεν αποτελεί μια μακρινή ιστορική αφήγηση,  μιας αόριστης ελληνικής γενναιότητας και αυτοθυσίας. Αποτελεί μια σκληρή πραγματικότητα, συνδέεται συναισθηματικά. Πολύ συχνά θυμάται τις αφηγήσεις του πατέρα της για το Αλβανικό Μέτωπο, τη συγκινιτική υποδοχή απο την ελληνική μειονότητα στη Βόρειο Ήπειρο, τους τραυματισμούς, τα κρυοπαγήματα, την βαρβαρότητα, το σκοτωμό και την φρίκη του πολέμου. Αλλωστε ηταν η φρίκη αυτή του πολέμου και η απληστία που σημάδεψε την ευαίσθητη καρδιά του για πάντα. 

Ο Φώτης Δρακόπουλος ήταν λιτός και ενάρετος, ήταν βαθιά ουμανιστής, είχε ευσυνειδισία, πνευματική καλλιέργεια, διάβαζε βιβλία (στο μικρό κομοδινο διπλα στο κρεββατι του την ημερα του θανάτου του υπήρχαν τα βιβλία Οι ‘Αθλιοι του Βίκτωρος Ουγκώ και η Δίκη της Νυρεμβέργης).  

Ο Θεός να αναπαύει την ψυχή σου Παππού. Πάντα σε θυμόμαστε και σε μνημονεύουμε. Υπήρξες φάρος μεσα στο ευρύτερο σκοτάδι. 

Βασίλης Θεοδοσίου Γιαβρής
Δικηγόρος - Πολιτικός Επιστήμονας

Φώτης Δρακόπουλος,  πρώτος μπροστά. 
Ο Φώτης Δρακόπουλος
λίγο πριν την επιστράτευση 1940.


Ο Φώτης Δρακόπουλος κάτω δεξιά 

Ο Φώτης Δρακόπουλος κάτω δεξιά με την κιθάρα σε καποια στιγμη ξεκούρασης 
                             
 

Thursday 19 September 2013

Παύλος Φύσσας: Θύμα δολοφονικής ρατσιστικής βίας που επιδιώκει τον εκφοβισμό και την κατάλυση της Δημοκρατίας…

Vasilis Giavris (Lawyer & Political Scientist)

Χθες δολοφονήθηκε ο 34χρονος Παύλος Φύσσας. Έπεσε νεκρός από δολοφονικό μαχαίρι. Δολοφονικό μαχαίρι που όπλισε η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός, η βία και το μίσος. Ο τραγικός θάνατος του άτυχου νέου πρέπει να μας αφυπνίσει. Δυστυχώς αυξημένα φαινόμενα βίας, ρατσισμού και η ανάδειξη της Χρυσής Αυγής ως πολιτικού παράγοντα εγκυμονεί περαιτέρω σοβαρούς κινδύνους για την Ελλάδα και την Ελληνική κοινωνία. 

Το παιχνίδι καλλιέργειας και εκμετάλλευσης του φόβου και της δυστυχίας των Ελλήνων πολιτών πρέπει να τελειώσει. Η βία και ο ρατσισμός δεν προσφέρουν λύση στην σημερινή κρίση. Τουναντίον, επιβάλουν πνευματική ανελευθερία και προσβάλλουν την ίδια μας την ανθρώπινη υπόσταση. Δεν είναι δυνατόν αυτοί που αποκαλούν «Μεγάλο Αρχηγό» τον Χίτλερ, που διατυμπανίζουν ότι «μένουν πιστή στα λόγια του Χίτλερ» και επιμένουν για ανωτερότητα της «Άριας φυλής» να είναι οι ίδιοι που θα υπερασπιστούν τα δικαιώματα του δοκιμαζόμενου Ελληνικού λαού. 

Σήμερα κηδεύεται ο Παύλος Φύσσας. Θύμα δολοφονικής ρατσιστικής βίας που επιδιώκει τον εκφοβισμό και την κατάλυση της Δημοκρατίας…

Saturday 14 September 2013

Zero Tolerance for Violence Against Women: One in Four Males Admit to Rape in Asia-Pacific

by Vasilis Giavris (Lawyer and Political Scientist) 


According to the recently released United Nations Multi-Country Study on Men and Violence in Asia and the Pacific* 25% per cent of men in the Asia-Pacific region have admitted to committing rape against a woman at least once in their life whilst 50% admitted to inflicting violence. The study covered six countries namely: Bangladesh, China, Cambodia, Indonesia, Papua New Guinea and Sri Lanka with a total population of 1.8 billion people.

The UN headed study took place between 2010 and 2013. It relied on data collected from over 10,000 males and 3,000 females aged 18-49. Nearly 75% of those who had committed rape said they did so because they felt “sexually entitled” whilst more than half said they did it for “entertainment”. Of those males that admitted to rape only a small minority faced any legal ramifications.

The UN study confirms that despite the rhetoric of gender equality in many parts of the world violence against women continues to be perpetrated in alarming rates whilst the perpetrators are immune from any legal consequences. The study’s findings reaffirm that millions of women are violated and sexually assaulted as an expression of women’s subordination and inequality within a broader structure of human rights abuses.

A change in culture is required. The world cannot stand idle whilst such atrocities are committed on a daily basis. Gender equality and the rights of woman to a healthy, safe and free life are universal human rights that are not culture specific. The notion of cultural “values” being used by certain governmental regimes to excuse and maintain the flagrant violation of human rights is absurd and cannot be tolerated. Cultural practices of early, forced marriages of girls, female genital mutilation and the shaming and punishment of female victims of sexual abuse are not “cultural” rights. 

Human dignity is a common entitlement applicable to all humans, irrespective of social status, gender, religion or country of origin. Changing cultures towards zero tolerance for violence against women signifies one of the most crucial challenges to the universal nature of human rights discourse and to the global implementation of rights.

Change is Possible. Let’s Help Make it Happen.